Aarschots Dialect

Als er één dialect is waar ik mij steendood aan kan ergeren, dan is het zeker en vast het Aarschots. U kent het zeker en vast ook wel, al is het maar van K.I.A., die in het Osschots rappen. Niet dat het Aarschots zo lelijk is, dat niet, maar ik koppel het gewoon steeds aan zeer irritante en steeds wederkerende momenten.

Ik heb relatief weinig moeite met vroeg opstaan, maar als ik nog moe, of nog niet helemaal wakker ben, kan ik gewoon wat minder verdragen. Meestal is dat wel over wanneer ik mijn tanden gepoetst heb, maar het komt terug wanneer ik even in de trein probeer te dutten. De meeste mensen slapen of lezen trouwens in de trein, en zijn dus stil. Alleen die koffieklets dames van Aarschot niet. Die hebben een uur langer kunnen slapen en zijn dus beter uitgerust om elkaar te vertellen over het wel en wee van manlief en kinderen. Laat ons dan nog maar zwijgen over hun lichamelijke ongemakken waar ze op dat moment mee zitten, en waarover ze het gedacht van hun vriendin willen weten.

In de hele wagon, waar trouwens dik 100 mensen in zitten, praat er niemand. Alleen zij. Hard genoeg om gehoord te kunnen worden door iedereen. In het bijzonder door mij, want ze komen al enkele weken langs mij zitten. “Wakker worden” en hun bedenkelijk aankijken wanneer ze net weer een gênant probleem hebben uitgelegd helpt zelfs al niet meer. Ze gaan gewoon onverstoord door.

Er zit dan helaas niets anders meer op dan de Metro te lezen, of naar buiten te kijken. Slapen met deze dames langs u is echt onmogelijk!