Ik vroeg mij al een tijdje af waarom ik, nu ik meer vrije tijd heb, toch het gevoel heb dat ik minder tijd heb om vrijblijvend te internetten. Vroeger had ik dagelijks maar 3 uur vrije tijd, en daar had ik toen blijkbaar meer dan genoeg mee. Nu heb ik de helft meer tijd, en lijken de dagen nog te kort. Het feit dat ik nu een gezin (“te onderhouden”) heb en toen niet, is maar een deel van de oorzaak. Het soort trein dat ik nu neem, het uur dat ik ga slapen en de hardware waarover ik nu beschik spelen een grotere rol (denk ik).
Vroeger, en dan spreek ik over het jaar 2002, had ik een eigen laptop, een gsm met GPRS (Ericsson T39) een data-abonnement van 15 euro en een trein met tafeltjes waarmee ik bijna 4 uur per dag mee onderweg was (gekkenwerk). Ik kroop mijn bed in om 22uur en slapen op de trein was iets voor oude mensen. Internetten op de trein was toen iets voor yuppies, en ik was er blijkbaar één van. Zeven jaar geleden zag je niet zoveel laptops op de trein, laat staan laptops met een internet verbinding. De meeste mensen die langs mij zaten dachten trouwens dat ik hun wat aan het wijsmaken was.
Ik had 20mb per maand, daar kwam ik mee toe om mijn nieuwshonger te stillen. Ik surfte zonder afbeeldingen, chatte via IRC en MSN, las nieuwsfeeds via RSS en onderhield de site van de jeugdvereniging. Wanneer ik thuis kwam was ik helemaal up-to-date, en kon ik mijn gesurf zeer gericht verder zetten, en tot een minimum beperken, om bepaalde dingen te downloaden die ik in de trein was tegengekomen. Achteraf gezien werkte dat eigenlijk allemaal vrij goed.
Sinds Golb Jr. er is ben ik beginnen te slapen in de trein. Eerst uit pure noodzaak, nu is het een gewoonte geworden. Ik ga te laat slapen en heb dat uurtje in de trein soms nodig. De trein is ook veranderd. Ik moet maar 2 uur meer sporen per dag, en helaas is dat met een M5 rijtuig. Krappe zitplaatsen en geen tafeltjes. Mijn laptop is ondertussen versleten en de laptop die ik dagelijks meezeul is van mijn werkgever. Ik kan er mee surfen en dat is dan ook meteen alles. Geen FTP programma’s geen Photoshop of lokale webserver. Het volk dat mij vergezeld in de trein is ook veranderd. Uitgebreid, afgevallen, aangegroeid. Ik ken steeds meer en meer mensen op de trein, en waar ik ook ga zitten, als ik wil, kan ik met bijna iedereen een babbeltje slaan. Lekker sociaal bezig, wie had dat van mij verwacht? Je laptop uithalen en in je eentje bezig zijn voelt aan als onbeleefd…
Rustig bloggen/internetten/editen/etc… in de business seat van een M6 rijtuig (onderaan naast de ingang, 2 zitplaatsen en een stopcontact) zit er niet meer in. Spijtig eigenlijk, want ik ben op zoek naar een manier om terug de draad van vroeger op te pikken. Om klaar te zijn met mijn persoonlijke internetdingen voordat ik thuis kom, om mij dan met volle aandacht te storten op mijn gezin. Ik heb voor mij al de verschillende mogelijkheden op een rijtje gezet, en die zal ik u de volgende dagen één voor één toelichten. Het gaat een productief jaar worden, ik voel het!
