We zijn net terug van het klassikale oudercontact van onze Golb Jr. zijn schooltje. Alles was prima verlopen, maar ik heb het daar toch moeilijk gehad.
Bij Golb Jr. in de klas zit er een kereltje met Afrikaanse roots. Adoptie achterwegen gelaten is het dus perfect normaal dat dat ventje een zwarte mama en papa heeft, of dat toch tenminste één van de twee dat is. Ik was er dus ook niet van verrast dat er, nadat het oudercontact al 5 minuten begonnen was, opeens twee zwarte ouders zich bij de groep voegde. Ik ben ook niet wereldvreemd dus op zich maakt mij dat ook niets uit.
Maar die papa was wel écht een neger. Een échte gangsta neger. Zwarte puntige laqué schoenen, een broek met veel te smalle pijpen, een bodywarmer met leren schouderstukken, een Prada horloge met witte polsband, een ring met een dikke witte diamant en een baseball pet van de White Sox scheef over zijn hoofd getrokken. Deze neger komt zo hard schoot mij meteen te binnen.
De juffrouw vervolgt haar uitleg en zelfs begrijpend, instemmend knikken doet hij op een gangsta manier. Ya know what I’m sayin’. Hij is recht tegenover mij komen zitten en het is dus niet onoverkomelijk dat ik af en toe naar hem kijk. Wanneer ik dat doe hoor ik in mijn hoofd “Deze neger komt zo hard”, en moet ik grijnzen. Iets wat niet evident is wanneer de juffrouw het heeft over leerplannen of gelijke onderwijskansen.
De rest van het oudercontact is een psychologische strijd met mezelf: niet naar de gangsta neger kijken en niet denken aan “Deze neger komt zo hard”. De weinige humoristische momenten waren een ware oase van opluchting, ik kon even ophouden met het in bedwang houden van mijn lachspieren.
Begrijp mij niet verkeerd hé, iedereen doet en draagt wat hij wil, maar “oh boy, wat kwam die neger hard”…
