Wanneer ik gedwongen word om voor iets te betalen wat ik niet gebruik, dan heb ik ook minder schuldgevoelens wanneer ik eens niet betaal voor iets wat ik wel gebruik. Die gedachte krijg ik bij het zien van de nieuwe Auvibel (kopieertaks) tarieven die vanaf 1 februari 2010 van toepassing zijn.
Ik maak graag foto’s en in de toekomst zullen daar ook video’s bijkomen. Ik kijk TV via een decoder en brandt af en toe foto’s of backup’s op CD of DVD. Ik koop mijn muziek via iTunes. Als ik nu mijn kast opentrek en uitreken welke vergoeding ik extra zou moeten betalen, wanneer ik mijn huidige voorraad in februari opnieuw zou moeten kopen, dan is dat een aardige som.
50 CD’s: 0,12 euro taks per CD. (CD’s hebben 0,18 euro per CD gekost): 6 euro
8 DVD’s: 0,40 euro taks per DVD. (DVD’s hebben 0,38 euro per DVD gekost): 3,2 euro
2 Decoders met 60 GB hardeschijf: 2 x 3,30 euro taks: 6,6 euro
2 externe hardeschijven van 500 GB: 2 x 6,75 euro taks: 13,5 euro
Een gsm met 4GB intern geheugen: 2,50 euro taks
Een gsm met 200 MB intern geheugen en met 2 GB SD kaartje: 1 euro taks + 0,50 euro taks: 1,50 euro
2 CF kaartjes van 4 GB voor in mijn fototoestel: 2 x 0,50 euro taks: 1 euro
USB stick van 2 GB en eentje van 4 GB: 0,15 euro en 0,50 euro taks: 0,65 euro
2 iPod Shuffle’s van 1GB: 2 x 1,00 euro taks: 2 euro
Samen goed voor 36,95 euro taks, terwijl op geen enkel van deze dragers werken zullen staan waarvan ik niet over de auteursrechten beschik.
Voor mijn externe opslag heb ik al een oplossing. Ik koop lege schijf omkastingen met voeding, en steek er “interne” harde schijven in. Neh!