Vandaag, omstreeks 20:00 heeft een trouwe metgezel van mij een dom karweitje niet overleefd. Geheel onverwachts en zonder enige waarschuwing brak hij, tijdens het snijden van een gedroogde tonderzwam, in twee. Eerst dacht ik dat alles goed met hem was en dat de tonderzwam eindelijk toegegeven had (gedroogde tonderzwammen zijn harde krengen). Het gerinkel van een carbon stalen lemmet op een betonnen garagevloer deed mij realiseren dat het mij mes was dat sneuvelde.
Vanaf de dag dat jij er was waren wij onafscheidelijk. Samen met m’n Victorinox Spartan woonde je in mijn rechter broekzak. Pakje openen, touwtje snijden, takje ontschorsen of een kuksa maken, altijd was jij van de partij. Vlijmscherp dankzij je carbon houdend staal en de vrienden uit Japan. Ik denk zelfs dat ik je maar een drie tal keren geslepen heb, ondanks het vele gebruik.
Volgende week zou je twee jaar worden. Zelden heb ik zoveel plezier beleefd aan een ding dat net geen 7 euro kostte. Ik weet nu nog niet of ik je zal bewaren, begraven of wegsmijten. Wat ik wel weet is dat jij naar de messenhemel bent vertrokken en dat ik achter blijf met de loodzware taak om…
… een waardig vervanger voor je te zoeken …
