Deze morgen voor de spiegel van de badkamer heb ik onze nationale feestdag ingezet met het zingen van de Brabaçonne. Alle politieke overwegingen even achterwege gelaten, ik ben tenslotte Belg.
Dat de Brabaçonne ons nationaal volkslied was, dat wist ik al van kleins af aan, maar hem echt zingen, dat kon ik pas toen ik 15 was. Tijdens de 18de wereld Jamboree in Nederland was het op een van de dagen Belgen-dag. Toen werden we met alle Belgen (die anders per troep en subkamp onderverdeeld waren) samengebracht op een groot plein, en daar mochten we dan ondersteund door een volledige harmonie het Belgisch volkslied zingen.
Wat de exacte reden was, weet ik niet, maar de Walen mochten als eerste zingen. Veel meer dan wat gemompel kwam er echter niet uit. Toen het de beurt was aan de Vlamingen daverde het terrein op zijn grondvesten en zakte heel Flevoland nog eens 3 cm extra onder de zeespiegel. Hadden wij de Walen daar ferm weggeblazen! Grappig eigenlijk, want de Brabaçonne is een Franstalig lied waar ze achteraf een Nederlandse tekst op gezet hebben. We hadden natuurlijk stiekem geoefend!
