De Riekende Lift

Woensdagmorgen, nog half versuft stap ik op het gelijkvloers in een lege lift. Leeg op één ding na: de geur van een verse warme ochtendscheet. Neen, niet de mijne, maar die van een onbekende voorganger. Dat op zich is al redelijk gênant, wil het dat de lift twee verdiepen verder opnieuw stopt om een extra passagier op te pikken.

Ik merk dat mijn nieuwe reisgenoot al kennis heeft gemaakt met het welriekende wolkje. Hij stapte er midden in, en laat door middel van lichaamstaal weten wat hij er van vindt. Die denkt dus dat ik dat ben geweest. Wat kan je daar tegen doen? Niet veel eigenlijk, want als je er een opmerking over maakt van “goh, het stinkt hier hé”, dan zegt hij toch “eerst geroken, kont gebroken”. Dus negeer ik zijn signalen maar. De lift stopt enkele verdiepen hoger opnieuw en er stappen weer enkele mensen in.

Dit is mijn kans. Een fractie van een seconde nadat ik merk dat de nieuwe passagiers hebben gesnoven dat er een luchtje aan deze lift zit, frons ik mijn wenkbrauw en kijk ik in de richting van de eerste passagier, die uiteraard met zijn rug naar mij toe stond, want die wou niks met mij te maken hebben. Voor hem was ik immers de schetenlater. De nieuwe passagiers trekken hun neus op, glimlachen en fronsen ook hun wenkbrauwen.

Een paar verdiepen hoger stapt de eerste passagier uit de lift zonder ons nog een blik te gunnen. Zonder het te beseffen wordt hij door de andere passagiers nu bestempeld als protjeslater.

Dat is zijn straf, hij moest mij maar niet verdenken :-p