Vroeger bleef ik altijd in de namiddagstudie tijdens de examens. De namiddagstudie van de Kerstexamens van mijn vijfde jaar middelbaar herinner ik mij nog levendig. We zaten in de turnzaal die ook dienst deed als toneelzaal en nu dus ook als studiezaal. Tegenwoordig heet dat een polyvalentezaal, maar toen dus nog gewoon turnzaal. Het was er vrij fris, 18°, want de schooldirectie wist dat je mentaal het best kan presteren wanneer de omgevingstemperatuur 18° is.
We zitten zo een beetje per leerjaar opgesplitst, de jongste van voor, de oudste van achter. De studiebegeleider van dienst loopt rondjes door de zaal. Iedereen leert, of doet alsof hij leert en is vooral heel stil. Op de order verstoren stonden immers vrij zware straffen. Iedereen deed dus wat van hem verwacht werd, want iedereen kon het extra gezeik van de leerkrachten missen als kiespijn. Zeker tijdens de examen.
Ik moet u niet vertellen dat wanneer de opzichter juist gepasseerd is, of wanneer hij aan de andere kant van de zaal loopt, je uit zijn gezichtsveld bent. Wie wat wou uitspoken deed dat dus op dat moment. Briefjes doorgeven, gebaren maken en proppen schieten. Rechts voor mij zat er een klein Marokkaans mannetje. Hij zat in het eerste middelbaar. Hij was gekend voor zijn straffe toeren, en daarom ook wat meer geviseerd als iemand anders.
Papiertjes afscheuren, knabbelen en als de studieleraar uit het zicht was: tegen het plafond knallen. Ging goed, uitstekend plan, want er hingen er al een vijftal tegen het plafond. De een al groter dan de andere. Hij was er weer klaar voor. Een nieuw propje was in productie. Schuchter keek hij rond zich heen, en maakte hij visueel contact met iedereen die dat op dat moment wou. Ja, hij kreeg alle aandacht van de andere studenten, hij was een held! Studieleraar gepasseerd: en pats, propje tegen het plafond.
Vliegt daar opeens van achter de gordijnen van het podium een andere leraar te voorschijn. Recht op het kleine proppenschietertje af. Vlug doen alsof je toch aan het leren was had geen zin. Hij had het proppenschietertje al een tijdje in de mot, en nu was hij op heterdaad betrapt. Het proppenschietertje werd van achter zijn bank gesleurd, met zijn oor wel te verstaan.
* Wat heeft dat te betekenen? Wat is dat?
– Aaah ah aaaaaah whaat daahahahaat? Euhaaaah, eehh aaaah.
“Meekomen naar mevrouw de directeur” gromt de leraar (die trouwens ook zichzelf heeft gespeeld in “De jeugd van tegenwoordig” als wiskunde leraar).
Ze verlaten de studiezaal. Algemeen geroezemoes en de studieleraar maant iedereen aan terug stil te worden en verder te studeren. Echt toonvast klonk het proppenschietertje niet neen, en spijt heeft hij er waarschijnlijk nooit van gehad, want voor hem was eeuwige roem weggelegd. Die proppen hangen er nu 12 jaar later nog!
Het kleine proppenschietertje is ondertussen ook wat groter en ouder en wijzer geworden, en heeft het zelfs tot in de liveshow van X-Factor geschopt! Ja, Rodwan, wie had dat kunnen denken? Beeld u nu eens in dat hij het idool wordt van menig tienermeisje, dan gaan die propjes in onze oude school een bedevaartsoord zijn!
Dit was zalig om te lezen!