Voor de TV over de TV bloggen… Waar gaat dat toch naartoe. Gisteren nog over “Mijn Restaurant” en nu over Wim.
Uit verveling heb ik nog maar eens naar Het Programma Van Wim Helsen gekeken. Vorige keer vond ik het niet bijster goed, deze keer was het iets beter. Of was het omdat de verwachting deze keer niet zo hoog was?
Maar die lama. Wie komt nu naar de studio met een lama. We kennen een lama als een beest dat spuwt. Neen, deze lama spuwde niets. Nee, die deed niks, die stond daar gewoon “mmmmmm” te zeggen. Ja madam, wat kan uwe lama? Geeft ze melk? Legt ze eieren? Kunt ge der op zitten? Kunt ge er een karretje achter hangen? Neen, dat kan allemaal niet.
Waarom hou je dan lama’s? Ja die geven liefde als ge ze eten geeft. En na het eten lopen ze weer weg. Leuk toch?
Geweldig.
En dan die Schubert fan met zijne piano. In plaats van te antwoorden begint die piano te spelen. Ik had hem tegen zijn oren geklets. Moest ik Wim geweest zijn, dan had dat gesprekje heel wat korter geweest.
Dag Nic, wat wil je komen vertellen? Ik wil een vergeten componist komen eren door een stukje van hem te spelen. Schubert, ooit van gehoord? Ja! Dus zo vergeten is hij niet. Doe u ding en tot ziens.
Maar ik ben dan misschien ook een beetje te direct, met weinig voeling voor cultuur.