Om niet de ganse dag achter een pc en tussen 4 airconditioned muren te moeten zitten trek ik er ‘s middags al eens op uit. Niet alleen in de zomer, maar heel het jaar door. In de winter heb ik wel meer de neiging om in de winkelcentra rond te snuiten, maar als de zon schijnt passeer ik wel eens in de Kruidtuin.
De Kruidtuin, dat is een groene plek die rust uitstraalt, omringd door kantoorgebouwen, maar waar het geluid van voorbijrazend verkeer toch steeds aanwezig is. Het is met andere woorden een eigenaardig plekje in een drukke stad. Een parkje met bankjes, fonteinen, brugjes, perkjes, kronkelende paadjes en veel verscholen hoekjes. Zodra de zon straalt verschijnen de picknickers en provisoire zonnebaders. Menig broodje wordt er op een van de vele bankjes verorberd en collega’s dromen weg bij het aanhoren van elkaars vakantieplannen.
Maar de Kuidtuin bij 30° is ook de Kruidtuin van de puberende 40-ers. Ze mogen er dan wel deftig gekleed bij lopen, maar elkaar droog op een bank nemen is echt wel not done. Een gevoel van plaatsvervangende schaamte overvalt mij. Die twee zijn iemand aan het bedriegen. Misschien niet allebei, maar ze zijn zeker niet met elkaar getrouwd en ze zijn zeker geen eerlijk koppel. Ze ontmoeten elkaar waarschijnlijk alleen op het werk, of onder de middag, en moeten het maximum uit hun lunchpauze halen. Neen, die twee zien elkaar beslist niet in hun vrije tijd, want dan zouden ze zich publiekelijk niet zo bronstig gedragen. Of ze moeten echt wel gestoord zijn…
