Gisteren of eergisteren rond een uur of zeven werden mij verschillende reclamespots van “zangers van het levenslied” rond de oren gekletst. Er was er zelfs een gloednieuwe bij, die meteen prinses van het levenslied gedoopt werd. Who the hell is Nathalie Tané dacht ik en waarom zou zij het gaan maken als levensliedjes zangeres?
Wie luistert er eigenlijk überhaupt (ferm woord) naar die emotioneel geladen super trage liedjes? Liedjes die meestal dan nog eens gaan over bedrog of onbeantwoorde liefde. Zielige liedjes dus. Ineens schiet mij het beeld van wuivende 60’ers, zittende wuivende 70’ers en zittende 80’ers voor ogen. Ja, zij kopen dat dus, maar waarom. Dat is toch helemaal geen muziek uit hun tienerjaren zoals de melkreclame ons wil doen geloven.
Ik stel de vraag hardop aan Mrs. Golb. Hoewel ik eigenlijk niet op een antwoord zat te wachten wist zij te vertellen dat oudjes graag trage muziek horen omdat ze daar rustig van worden. En met trage muziek bedoelen we muziek met een BPM van 60 tot 120. Hetzelfde ritme als hun hart. Een bereik waar zowat alle Budgetschlagers in vallen.
Oef, gelukkig heeft het niets met dementie te maken, maar met een gebrek aan aanbod. Als ik oud ben, dan draai ik gewoon Regi’s nummers tegen 120 BPM. Zo slecht klinkt dat eigenlijk nog niet.
Ik word er helemaal melig van, of heb ik een hypo?