Mag ik even aan u voorstellen: Meneertje Merel?
Deze kleine kerel leeft al enkele weken in onze tuin. Hij is helemaal niet meer mensenschuw en durft al vrij kort bij ons komen. Zolang we maar genoeg afstand houden (een kleine drie meter) gaat hij gerust zijn gangetje. Zijn favoriete zangplekje is de steunpaal van onze tweede wilg, en vandaar uit huppelt hij van perkje naar perkje om zich tegoed te doen aan allerlei, al dan niet gevleugeld, klein (on)gedierte.
Op de foto hieronder zien je dat hij net twee bijtjes heeft gevangen die op de klaverbloempjes stuifmeel aan het verzamelen waren.
Deze middag toen ik een brief ging posten, kwam ik hem in het centrum van de stad tegen. In vogelvlucht is dat ongeveer 500 meter. Ik ben er 100% zeker van dat hij het was, want hij had die witte plek boven zijn rechter oog, en zijn pluimen zijn een beetje slonzig. Hij was mij dus gevolgd. Toen ik terug thuis kwam, dook hij weer op in de tuin.
Ik noem hem “mijn kleine vriend”. Zou hij een reïncarnatie zijn van iemand die ik ken?
