Er is een tijd van komen, er is een tijd van gaan. En als de tijd blijft stilstaan, dan is voor mijn horloge de tijd van gaan gekomen. 7 jaar heb ik er mee rond gelopen met mijn blauwe Rodania. Slechts 1 maal heb ik de batterij moeten laten vervangen. Ik ben dus nogal een energetisch persoontje. Geen enkele keer heb ik mijn trein gemist. Tot op de seconde liep ze juist en dat na al die jaren. Het was een horloge met zowel een analoge wijzerplaat als een digitale display. Die digitale display hield het al twee maanden geleden voor bekeken, maar het analoge gedeelte liep nog steeds perfect verder.
Woensdag liep het echter mis. De tijd ging trager vooruit dan normaal. Op dat moment zag ik dat niet als een probleem, het gaf mij zelfs een extra gevoel van rust, want ik had nog tijd zat om te demonstreren waar ik mee bezig was. Meer zelfs, ik was meer dan op tijd klaar. Maar dat was dan enkel in mijn wereldje, want de andere mensen zaten al vijftien minuten verder.
Gisteren ben ik mij dus een nieuw armjuweeltje gaan halen. Opnieuw een Rodania. Dit is mijn derde Rodania, en ik hoop dat ik daar net zoveel plezier mee zal hebben als met de vorige twee.
En een plechtige begrafenis voor de oude?
De ode ligt al terug in haar doosje, klaar om binnen een paar jaar als donor te dienen voor wisselstukken. Vooral die pinnetjes van het polsbandje riskeren nogal eens stuk te gaan.
Ik weggooien? Neen! 🙂