In de zomer van ’98 heb ik op een scoutskamp, de onnozelste mop verteld, waar het hardst om gelachen is geweest. Het is ons eerste jaar als leider en ik zit samen met o.a. leider L. in de stafftent. Toen heette de stafftent nog de boktent, maar dat is een ander verhaal. De mop gaat als volgt:
Een man zit in zijn living TV te kijken, en hoort een vreemd geluid: “pets, pets, pets, pets”. Hij zet de TV wat zachter om zeker te zijn dat hij het goed gehoord heeft, en ja, hij kan duidelijk “pets, pets, pets” horen. Het lijkt ernaar dat het geluid ergens van boven komt, dus neemt hij de trap naar het eerste verdiep. In de nachthal aangekomen kan hij het geluid heel goed waarnemen en weet hij het zelfs te localiseren. Het komt uit de slaapkamer van zijn 11 jarig dochtertje. Hij doet de deur open en ziet zijn dochtertje, zonder broek, op het bed liggen. Ze slaat met een vis op haar poesje, “pets, pets, pets”. Wat ben jij aan het doen, roept de vader verschrikt? “Haar of geen haar” antwoordt het dochtertje, “stinken zal ze!”.
We beginnen allemaal te lachen, maar leider L. nog het hardst. Telkens er een andere leider de stafftent binnenkomt vraagt L.: “Alé, vertel die mop nog eens”. En elke keer opnieuw barsten we in het lachen uit. Na de mop drie keer te horen, zou je de clou wel snappen denk je dan, en uiteindelijk lachen we harder mee met L. dan dat we zelf nog om de mop lachen. Het is pas een dag of twee, en verschillende herhalingen later (er waren veel leiders op kamp ;-)), dat we er achter kwamen dat L. eigenlijk de mop niet goed begrepen had. Want hij bleef maar vragen om die mop nog eens te vertellen. De mop van die zalm. Ik zeg: “zalm? welke zalm?”. Waarop L. zegt: “ja, die stinke zalm!” Ik en de andere aanwezige leiders, die de mop ook al meerdere keren gehoord hadden, kijken elkaar een beetje afvragend aan tot er iemand zegt: “‘t is: stinken zal ze, niet stinke zalm!”, en we opnieuw in een breuk liggen van het lachen.
Iemand anders zou er alles aan doen om deze genantigheid zo snel mogelijk te laten vergeten alsof het nooit gebeurd was, maar niet L. Hij bleef maar vragen om de mop te vertellen aan leiders die ze nog niet gehoord hadden. Wanneer we uitgelachen waren voor de eerste keer, dan voegde hij eraan toe: en weet je wat ik verstond? “Stinke Zalm”, om nog eens een tweede keer met dezelfde mop te lachen.
Ik heb nog vaak terug gedacht aan die “stinke zalm” momenten, en ook nu nog moet ik er weer om smirken.
De reden waarom ik de laatste dagen geregeld moet terug denken aan die tijd is jammer genoeg heel intriest. Net voor kerst is L. plots overleden. Enkele jaren na dit bewuste kamp zijn we elk onze eigen weg gegaan. Studies, werk, gezin, andere interesses en een ander levensritme zorgde ervoor dat we mekaar niet meer veel zijn tegengekomen. Al ben ik er wel 100% zeker van, dat moesten we mekaar ergens treffen, het in geen tijd over “stinke zalm” zou gaan.
L. was een man met het hart op de juiste plaats. Te goed voor deze wereld.
Rust in vrede.
