In grote delen van het land was er gisteren wateroverlast. Van een ondergelopen kelder zullen we thuis niet vlug last hebben. We zijn zo slim geweest om op één van de hoogste punten van de stad te gaan wonen.
Onderweg was het wat minder aangenaam. Net in het felst van de storm moest ik er op uit naar een vergadering. Toen ik thuis de straat uit reed en een bruin riviertje met modderwater zag kabbelen, vreesde ik al het ergste. Ga ik wel op mijn bestemming geraken. Ik rij tenslotte niet met een SUV. Wat verder berg- of stroomafwaarts verdween het modderstroompje echter integraal in de riolering. Dat valt nog mee, dacht ik, en de komende driehonderd meter was de straat nagenoeg watervrij.
Wat ergens ingaat, moet ook ergens uitkomen, en dat geldt ook voor water. Onderaan de straat spoot het modderwater als een fontein uit het riooldeksel.André Le Notre zou er zijn neus voor ophalen, maar ik vond het toch spectaculair genoeg om er met mijn gsm een foto van te maken.
Op een paar stevige bodemwasje na ben ik heelhuids op mijn bestemming geraakt en tegen de tijd dat de vergadering gedaan was, was het onweer voorbij. Thuis was zelfs al alles zo goed als opgedroogd.